ÇOCUK & AİLE: Berrak' ın doğum hikayesi

Herkese merhaba,

Berrak Nil, 24.09.2012

1 Şubat 2012 'de jinekolog bana ''Gözünüz aydın, hamilesiniz'' dediği anda önce şoka girdim, sonra da sevinçten ağladım. Biraz şaşkın dediklerini dinlemeye çalıştım ve yeni gelişmeyi sindirmeye çalışırken aniden ''... embriyo 'nun gelişimine bakarsam sezaryen doğumunuz 20 ila 24 eylül arasında olabilir'' dedi.

İkinci şok! Sezaryen mi?? Neden?? Hasta mıyım, bebekte sorun mu var? Ama hiç sorun yoktu ki. Yoksa korunmak için aldığım haplar ile mi sorun var? Yok canım...

Derken benim yerime eşim söz alıp doktor hanıma sordu. Gülümseyerek ''Yok yok. Endişelenmeyin ikisi de sağlıklı görünüyor. Ama eşinizin yaşı itibarı ile sezaryen doğum yapmamız şart. Hem anne için kanama riski düşük, hemde bebek için ölü doğma riski ortadan kalkıyor. Hiç merak etmeyin. Bizde emin ellerdesiniz. Hastanemizde yılda xxx kez bu prosedürü gerçekleştiriyoruz ve şu ana kadar hiç komplikasyon olmadı. Ayrıca odalarımızda...''

Şaşkınlıkla sürekli sırıtan doktorun monoloğun dinlerken, kendimi bir mağazada satış personelinin konuşmasını dinler zannettim. Yaş itibarı mı?? Tamam 37 yaşındayım ama bu otomatik olarak normal doğum yapamam mı demek oluyor? Bu nasıl bir saçmalık!

Sizler bu şaşkınlığıma tebessümle cevap verirsiniz, biliyorum. Ama ben o aralar taze gelin olarak henüz 5 aydır Türkiye' de yaşıyordum ve bu tür gerçekler ile yeni yeni tanışıyordum.

Sezaryene karşı değilim genel olarak. Ama bunu ticarete bağlayıp hamilenin korkularını kullanarak pazarlamak da yararlı olmaktan çıkıyor.

Ben devlet hastanesi dahil her yerde sezaryen adayı muamelesi gördüğüm için Almanya' da doğurma kararı aldım. Bendeki olası riskini güya hiç bir doktor üstlenmezmiş efendim. Eh, öyle olsun dedim.

Temmuz 2012`de annemlerin yanına Almanya' ya gittim. Uçak seyahat şirketleri tarafından belli bir hamilelik döneminden itibaren yolcu olarak kabul edilmediğim için doktor raporu ile seyahat edebildim. Bu benim için de iyi oldu, çünkü ağırlaşmaya başlamıştım ve yaz sıcakları tam olarak eziyete dönüşmeden serin alman havası beni kurtardı.

Almanya' da ilk jinekologuma göründüm. Türkiye' deki doktorların sezaryen için gösterdikleri sebepleri anlattığımda kafasını şaşkın şaşkın salladı: ''Tabii ki yaşınız ilk doğum için ideal değil. Ama tıbben bu sezaryen için bir gerekçe de değil. Genel sağlık durumunuzda sakınca olmadıkça normal doğumunuzu rahatlıkla yapabilirsiniz. Zaten size eşlik eden ebe doğumu an be an takip edecek. Herhangi komplikasyon oluşursa hemen ameliyata alma imkanı var zaten. Bu yönteme sadece gerektiğinde, anne ve/veya bebeğin sağlığı tehdit altında olursa başvururuz.''

Bu sözleri içimi rahatlattı. Aylardır farklı doktorların olumsuz konuşmalarından sonra nihayet güvene bildiğim ve rahatlatıcı cevaplarımı almıştım. Doktor bey gerekli periyodik muayenelerin listesini yapıp, Türkiye' den getirdiğim tetkikleri sonuçlarını inceledikten sonra kendime bir ebe seçmem gerektiğini söyledi. Ayrıca yakınımdaki hastaneleri gezip, doğum yapmak istediğim yeri en kısa zamanda belirleyip başvurumu yapmam gerektiğini belirtti.

Alman' ya da sağlık sigortası tüm doğum masraflarını artı hamilelik ve doğum sonrası ebe ziyaretlerinin ücretlerini karşılıyor. Zaten doktordan ziyade doğum ve bebek sağlığı ile ilgili daha fazla ebe ilgilenir. Tabii ki tıbbi muayeneleri jinekolog ve pediatrist tarafından yapılır ama diğer sorular ve psikolojik destek için en başta iyi bir ebe seçmek şarttır. Ebeler evine gelip doğum öncesi hazırlıklar ile ilgili bilgi verir, ne lazım ne gereksiz diye öğretir. Hastane çantası hazırlığından tutun doğumda nefes alma egzersizine kadar hepsini öğretir. Tecrübelerini kullanarak normal doğumdan korkanların sorularına yanıt verip onları baskı yapmadan cesaretlendirir.

Hastane'deki doğumhane

İlk önce kendime hastane seçmeye karar verdim. Belirtmem gereken bir nokta var, bahsettiğim hastaneler hepsi devletindir. Bizdeki özel hastanelerin yoğunluğu Almanya'da yok. Hastanelerin % 90 'ı devletindir ve her konuda Türkiye'deki özel hastaneler ile rahatlıkla yarışır.

Arkadaş çevremdeki yeni annelere danışıp hastaneyi aslında belirlemiştim ve hemen başvurdum. İlgilenen ebe tecrübeli iki çocuk annesi ve bana hemen tavırları ile sempatik olan benim yaşlarımda bir kadındı. Arkadaşlarım doğurmak istediğim hastaneden ebeyi seçmeye tavsiye ettiler. Böylece doğumda yanımda olma olasılığı yüksek olup, daha sıcak ortam oluşması mümkün olabilir dediler. Ebeler hem serbest çalışıp ayrıca hastaneler için de görev alabilirler.

Ebe hanıma beni kabul edebilir mi diye sorduğumda yoğun olduğuna rağmen hemen kabul etti. Baya rahatlamıştım çünkü kabul etmeyebilirdi, sonuçta geç kalan bendim. Doğuma kalan 4-6 hafta içinde haftada 2 kez ziyaretime gelip tavsiyelerde bulundu. Ayrıca istediğim suda doğum için bilgi verdi ve dikkat etmem gerekenleri anlattı. Sıcak ve cana yakın ilişki oluştu ki kendimi o süreçte her zaman rahat hissettim. Ne zaman bir sorunuz olursa beni arayabilirsiniz, bir problem olursa size hemen yardımcı olurum dedi.

Sonra beklediğim gün geldi. Perşembe gecesi saat 3 civarında ağrısız sızısız suyum geldi. Daha doğrusu tam olarak onun olup olmadığını pek anlayamadığım için ebemi aradım. Emin olmasam bile hastaneye' ye gitmemi tavsiye etti. Kardeşim beni hemen oraya götürdü. Ve muayenede doğum sürecin başladığını, artık burada kalmam gerektiğini söylediler. Henüz hiç sancım yoktu ve ne olup biteceğini merakla bekledim. Sabah bana istediğim odaya geçme imkanını sundular. Annem yanımda refakatçı olarak kaldığı için oda' nın boşalmasını beklemek zorunda kalmıştım. Buna değerdi, çünkü diğer odalarda beraber kaldığın annelerin ziyaretçi akımını çekmektense annemle yalnız kalmayı yeğledim.

Cuma günüm doğumhane ve oda arasında 4 saatte bir mekik dokumakla geçti. Rahim ağzı fazla genişlememiş ama hafiften sancılar başlamıştı. Bebeğin kalp atışlarını da belli aralıklar ile kontrol ettiler. Suyun geldiği andan itibaren normalde 48 saat içinde doğum gerçekleşmesi gerekirmiş. Onun dışına çıkınca iltihap ve enfeksiyon riski sezaryene doğru götüre bilirmiş. Neyse ki korkacak bir durum yoktu ve cuma akşamüstü ebe bana sancı arttırıcı ilaç vermeye başladı. Ve gerçekten işe yaradı. Bir saat içinde sancılar epey arttı. Aralıkları kayıt eden kardeşim bana çok destek oldu. Gittikçe sancı artıyordu ama hala rahim ağzı fazla genişlememiş idi. Bu arada Cumartesi sabah oldu. Geceyi gide gele devirmiştim ve uykusuzdum. Ebe bana sağlam kahvaltı yapmamı önerdi ve ( eğer daha önce aralıklar 5 dakikaya düşmezse) öğleden sonra 3 de gelmemi söylemişti. Oda' da kahvaltı sonrası uzandım ama ortalama 15 dakikada bir 5 dakika sancı nöbetleri yaşıyordum. Arada sancı dayanılmaz hale geldiğinde önerdiği gibi sıcak duş aldım ve ne diyeyim acayip rahatlatıcı oldu. Keşke burada doğura bilsem diye içimden geçirdim.

Neyse ki zaman geldi ve doğumhaneye doğru süründüm. Yolda bir kez sancım tuttu ki az kalsın bayılacağım diye düşündüm. Vardığımda ebe beni yine muayene edip bebeğin kalp atışlarını kontrol etti. Artık kalıp suda doğumu hala istediğimi sordu. Ben evet dedim. 

Girdiğim ve çıkmak zorunda kaldığım küvet

Küveti hazırlamak bir saate yakın zaman aldı ki bu arada ben epey yorulmuştum. Aldığım ilaçlardan dolayı istifra ettim ve mide boş vaziyette küvete girdim. Sıcak su sancıyı hafifletse de mayıştım. Bu şekilde doğum için gereken kuvveti elde edemeyeceğim için sudan çıkmamı tavsiye etti. Saat altı buçuk olmuştu ki ben sancılardan dolayı transa geçmişim. O kadar şiddetliydi ki ne otura biliyordum, ne de yata biliyordum. Saatlerce ayakta kıvranmaktan başka bir şey yapamadım. Nefes alma tekniğini hala öğretildiği gibi yapsam bile sanki bir işe yaramıyordu. Küfür savurduğumu bile hatırlıyorum :))

Ebe bana küvetten çıktığımda sancılara bir ara vermek için epidural anestezi'yi önerdi. Karar bende olduğu için risklerini de anlattı. Ben ilk etapta yaptırmak istemesem de artık dayanamadım. Biraz dinlenmeye, güç toplamaya ihtiyacım vardı ve kabul ettim. Doktor iki sancı dalgası arasında epidurali yaparken hiçbir şey fark etmedim. Beni yan yatırıp birazdan sancıların hafifleyeceğini hissede bileceğimi söylediler. Sanki sis duvarının ardından sesler geliyormuş gibi geldi bana. Ama aynen öyle de oldu. Yavaş yavaş sancılar dindi ve rahatladım. Bu arada annem çok yorgun düştü ki uzanmak istedi ama odaya dönmeye de cesaret etmedi. Halbuki kardeşlerim de yanımdaydı. Bunu duyan epidurali yapan doktor hanım dışarıdaki yatağı içeriye getirip benim doğum yatağın yanına yerleştirdi. 

Ve böylece yan yana dinlene bildik. İyi ki epidural' e evet demişim diye aklımdan geçirdim. Gerçekten gerekli olduğunu bundan sonra anladım. Birden tuvaletim geldi sandım. Sanki büyük ihtiyacım gelmiş ve tutmaya çabaladım ki o anda ebe gelip nasıl olduğumu sordu. Utanarak tuvalete gitmem gerektiğini söyledim. Ama bu meğer bebeğin doğum kanalında ilerleme belirtileri imiş. Hemen beni sırtüstü yatırıp doğum pozisyonuna alıp ıkınma mı istedi. Kızımın kafası görünmeye başlamış bile! Nedense o kafanın çıkması tam iki saat sürdü. Ikınırken kafam çatlayacak sandım. Biraz daha, biraz daha derken son santimleri aşmayarak yine gücümü yitirip kafası geri gitmiş. '' Bu çocuğu doğura mayacağımmmm!!!'' dedim. Doktor hanım karnıma basarak çıkmasına yardım ederken ''Hiç merak etmeyin, bu güne kadar hepsini doğurduk. Başaracağız hep beraber.'' deyip bana destek verdi.

Sonra nasıl olduysa 22 Eylül 2012 ,akşam saat 23.44 de 3850 gram ağırlıkta ve 55 santim boyu ile kızım Berrak Nil dünya'ya merhaba dedi. Sessiz, sedasız, etrafa bakınarak loş ışıklı bu doğumhane ilk gördüğü mekan oldu. Ben iki saat daha doğumhanede kalıp Berrak ile muayenelerden geçtim ve sonra ilk emzirme deneyimimiz oldu. Ama hanımefendi o kadar yorulmuş ki ,emmeden uykuya daldı. Ben ise odama döner dönmez ayağa kalktım. O kadar enerjiktim ki, sanki doğuran ben değildim. Sabah 3' e kadar kızıma bakıp durdum. Anestezinin teshiri çoktan geçmişti ama doktor hanım eğer başınız şiddetli şekilde 24 saat içerisinde ağrıcak olursa hemen haber verin demişti. Çok şükür hiç ağrım sızım olmadı. Hatta rahim ağzında yırtılma bile oluşmadan doğumu atlatmışım.

Önceden o derece mutlu olduğumu hiç hatırlamıyorum, sanki uçacakmışım gibi her an kanatlana bilirim diye düşünüyordum. Bunca yorgunluk ve zorlanma, sancı ve ağrı birdenbire uçup gitti. Yerine o mucizevi hormon kokteyli vücuda enerji verirken hayret ediyorsun.

Başardım.

Ve bir daha hamile kalıp doğurmam gerekirse yine normal doğumu tercih ederim. Yoo, sancıyı ve acıyı unutmadım. Hala ne kadar şiddetli olduğunu pekala biliyorum. Ama buna gerçekten değer. Bunu iyi ki yaşamışım. Tam olarak sonuna kadar ağrıyı hissetmek nasip olmadıysa bile yine de normal doğum ile dünya'ya getirdiğim için çok mutluyum...

Sizler ne yaşadınız? Normal doğumu mu yoksa sezaryen mi tercih edersiniz yada ettiniz? Yorum bölümünde cevaplarınızı paylaşırsanız çok mutlu olurum...

Berrak Nil, güncel 

Sevgilerimle <3