küçük iken büyümeyi ne kadar istiyorduk. Şimdi keşke o yaşlara geri dönebilsek diyoruz. Benim bücür ben büyüdüm anne deyince, kendini bizim ile aynı seviyede olmayı heveslediğini görmek o eski günleri hatırlatıyor.
Ebeveynler güçlü birer birey di. Herşeyi bilen, herşeyi yapabilen birer süper kahraman.
Annem evi çekip çevirir, üstelik çalışıp para kazanırdı. Evin kraliçesi olarak orası ondan sorulurdu.
Babam da güçlü, otoriteyi sahiplenmiş bir devdi. Hem sever, hem de sert bakışlar ile yanlışlarımızı hemen bulurdu. Ben çok zekiyim ya, hep gizli saklı işler çevirip yakalanmadığımda deli gibi sevinirdim. Halbuki babam beni çoktan yakalamış ama zararsız olduğunda göz yumup görmezden gelirmiş. İş derse gelince ama hiç affetmezdi. Eğitim önemliydi bizde. Hele Almanya'da yaşayan bir Türk ailesi için daha da önemliydi. Her iki dili iyi bilmeliydik. Ayrıca her öğrendiğimiz dil bir artıydı. "Bir dil,bir insan" derdi Babam. Şimdi kızıma almanca yı öğretmeye çalışırken hep o sözler geliyor aklıma.
Siz arada dönüp bir kendinize bakıyor musunuz? Ben kendime bakınca hem anamı hem de babamı görüyorum. O zamanlar o özellikleri kodlayıp beyinimin bir köşesine kaydetmişim. Ebeveyn olunca birer birer ortaya çıkıyorlar. Ama nedense kendimi bir süper kahraman gibi hissetmiyorum. Aksine yanlışlar ile dolu, zayıf ve çoğu zaman çaresiz. Meselâ geçenlerde kızım tökezleyip burnunu sehpanın köşesine çarptığında kanayan ve hızla morarıp şişen burnunu görünce ağlamaya başladım. Eşim soğukkanlı davranmasaydı kendimi toparlayıp onu sakinleştiremezdim her halde. Bazı sorulara cevap bulamayınca da annelerin her şeyi bilmediklerini itiraf etmek zorunda kalıyorum.
Evet, ebeveynler de hata yapar. Süper kahraman da değiller belki. Ama öğrenmeye hazır, çocukları ile büyümeye devam eden bireyleriz. Eserlerimize baktığımızda hem biraz kendimizi, hem de büyüklerimizi görebiliyoruz.
Sonuç olarak hepimiz hâlâ birer çocuğuz, değil mi?
Sevgiler....
Çocuklarınızın gözünde süper kahramansınız ama. İnsan olduğumuz için tabi ki hatalarımız, zayıflıklarımız var. Ben annelik suçluluk hissetmek demektir derim hep. Ve anneme benzediğimi farkettikçe şaşırıyorum.Onun eleştirdiğim yönlerini kendimde görünce inanamıyorum.
YanıtlaSilMerhaba :) şu siralar aklimda dolasanlarla ilgili bir yazi olmus,elinize saglik :) ben de henuz anneligin baslarindayim ve cogu zaman kendimi yetersiz hissediyorum. Gecen gunlerin tekrari yok,acaba her seyi duzgun yapiyor muyum,gelisimine destek oluyor muyum,ya yanlis bir seyler yapiyorsam dusunceleriyle surekli panik halinde dolaniyorum...sonra da sevgimden emin olsun,guveni hissetsin en onemlisi bu diye dusunuyorum...hep Allah hayirli evlat versin diye dua ettik,simdi de bizi ona hayirli anne baba yapsin diye dua ediyoruz...insallah yetebiliriz,saglikli,mutlu yetistirebiliriz cocuklarimizi...
YanıtlaSilİcimi dokmus oldum :) tesekkurler :)
ayy cok geçmiş olsun kuzuya, öyle anlarda gerçekten insan kendini tutamıyor hemen yanaklardan akıyor damlalar.. ama gerçekten kendimizde annemizi, babamızı görüyoruz kesinlikle katılıyorum, sanırım onlarda bizde bizi ilk yetiştirdikleri zamanları görüyorlar :) ne eglenceli bir kısır döngü :))))))
YanıtlaSilBende geçen gün fark ettim aynı anneme benzemeye başladığımı.. Sanırım büyüyorum.
YanıtlaSil